بازگشت

درمورد ایام محسنیه؛
من حکومت رو نمی‌تونم بخاطر نادیده‌گیری این ایام و حتی نفی مردم از پرداختن به این موضوع تاریخی و عقیدتی مهم سرزنش کنم. به کسی هم ایراد نمی‌گیرم که چرا این ایام به یاد مصائب اهل بیت علیهم‌السلام افتادید. حکومت وظیفه عظیم و حساسی بر عهده داره و الحمدلله که بر سر کار، حاکم شرع مذهب شیعه رو داریم؛ یک حجت. مراقبت از یک نفر شیعه مظلوم در میان اهالی عامّه سیستان که اگر دیده بشه و به شیعه بودن شناخته بشه، احتمال داره برای بهشت رفتن سرش رو و سر خانواده‌اش رو ببرن، مراقبت از این یک نفر هم بر عهده حکومته. هر چه بیشتر مدارا با این‌ها کنه و دلشون رو به دست بیاره که کمتر جنایت کنن، بهتره. همونطور که خود اون شیعه هم در اون منطقه داره با همین وضع تقیه زندگی می‌کنه. شاید با همین مدارا، فرصتی به دست بیاد که مقداری از کینه و نفرتشون کم بشه و به امر اهل بیت علیهم‌السلام فکر کنن و هدایت بشن. هیچوقت نمی‌شه آدمی که بنزین روش ریخته رو با آتش نجات داد.
اما من و شمایی که در وسعت و آسودگی داریم زندگی می‌کنیم، از هر بهانه‌ای برای مجلس احیای امر اهل بیت علیهم‌السلام باید استفاده کنیم. ایام محسنیه هم از ایامیه که می‌شه خودمون و جوان‌ترهامون رو با اهل بیت علیهم‌السلام مأنوس کنیم. چیز کمی نیست. حتی اگر از نظر تاریخی یک کسی نتونه وجود ایشون رو اثبات کنه اما ردّ اون هم درست نیست. در روایت داریم که امام باقر علیه‌السلام، بدترین و منفورترین اصحاب خودشون رو اون دسته از افراد می‌دونن که حدیثی رو که قبول ندارن صادر شده باشه رو نسبت بهش اشمئزاز و دشمنی پیدا می‌کنن.
ایام محسنیه هم شرکت کنیم؛ بدون اینکه سر و صدای رسانه‌ای اختلاف افکن راه بندازیم و بدون ایجاد دردسری برای مردم مناطق خطرناک و تقیه‌خیز که به زحمت تونستن دلی از اهل عامه نرم کنن و با آرامش نسبی که حاصل تلاش‌ها بوده، زندگی کنن. امیدوار هم باشیم که حکومت هرجا تونست ضربه خودش رو بر پیکره قدرت‌های باطل وارد کنه، چه در مرزهای خودی و چه بیرون از اون.
تقیه است که شیعه رو زنده نگه داشته. ما همین الآنش هم در غربتیم و از اهل عامه گرفته تا زندیق‌های تازه و به‌روز تا یهود و نصاری، محاصره‌مون کردن. همه منتظر فرصتی هستن که شیعه دوباره قدرت از دستش گرفته بشه. همین قدرت ناچیز که بعض شیعه‌ها هم ازش ناراحتن و منتظر براندازیشن که با فراگیر شدن ظلم و ستم ظهور نزدیک شده باشه. انگار نه انگار که وظیفه ما در عصر غیبت ماندن بر همین امر از دینه که تونستن به دستمون برسونن. دویست و پنجاه سال مجاهدت با شمشیر و تقیه، هزار سال مجاهد علما و شیعیان و ظرافت عمل‌ها و زیرکی‌ها و گرسنگی کشیدن‌ها و تحمل شکنجه‌های تاریخ، شیعه رو به اینجا رسونده و حالا که فضا بازتر شده، سستی می‌کنیم.
جایی که به دستور حجت امام زمان علیه‌السلام بر ما، مأمور به تقیه ایم، مشغول اذاعه و نشر اسرار می‌شیم. جایی که مأمور به تبلیغیم و فریاد، سکوت می‌کنیم. با این وظیفه‌نشناسی‌ها امام هم ظهور کنند، خطر سستی و یاری نکردشون از جانب ما وجود داره.
من همه روایات رو ندیدم، همه روایات کتاب ثقة الاسلام کلینی رو هم ندیدم. اما تا جایی که روایت‌خوانی داشتم، به نظرم می‌رسه، مؤمن با زیرکی و مجاهدت در هر دوره‌ای بدون اینکه ضربه به بدنه شیعه بزنه، باید مشغول اجرا و احیای امر اهل بیت علیهم‌السلام باشه. به قول اون روایتی که در مطلب «از مدینه تا خراسان» یادش اومد، مؤمن مجاهد است. در حال قدرت با ابزار قدرت و در حال ضعف هم با تقیه و مدارا. سکون در شیعه نیست. همیشه حرکت، همیشه درگیر با موانع.

أَبُو عَلِيٍّ‌ الْأَشْعَرِيُّ‌، عَنْ‌ مُحَمَّدِ بْنِ‌ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ‌ مُحَمَّدِ بْنِ‌ إِسْمَاعِيلَ‌، عَنْ‌ عَلِيِّ‌ بْنِ‌ النُّعْمَانِ‌، عَنِ‌ ابْنِ‌ مُسْكَانَ‌ ، عَنْ‌ عَبْدِ اللّٰهِ‌ بْنِ‌ أَبِي يَعْفُورٍ، قَالَ‌ : سَمِعْتُ‌ أَبَا عَبْدِ اللّٰهِ‌ عَلَيْهِ‌ السَّلاَمُ‌ يَقُولُ‌:  «التَّقِيَّةُ‌ تُرْسُ‌ الْمُؤْمِنِ‌، وَ  التَّقِيَّةُ‌ حِرْزُ الْمُؤْمِنِ‌، وَ لَا إِيمَانَ‌ لِمَنْ‌ لَاتَقِيَّةَ‌ لَهُ‌ ؛ إِنَّ‌  الْعَبْدَ لَيَقَعُ‌ إِلَيْهِ‌ الْحَدِيثُ‌ مِنْ‌ حَدِيثِنَا، فَيَدِينُ‌ اللّٰهَ‌ - عَزَّ وَ جَلَّ‌ - بِهِ‌  فِيمَا بَيْنَهُ‌  وَ بَيْنَهُ‌، فَيَكُونُ‌  لَهُ‌  عِزّاً  فِي الدُّنْيَا، وَ نُوراً فِي الْآخِرَةِ‌ ، وَ إِنَّ‌ الْعَبْدَ لَيَقَعُ‌ إِلَيْهِ‌  الْحَدِيثُ‌ مِنْ‌ حَدِيثِنَا ، فَيُذِيعُهُ‌ ، فَيَكُونُ‌ لَهُ‌ ذُلًّا  فِي الدُّنْيَا، وَ يَنْزِعُ‌  اللّٰهُ‌ - عَزَّ وَ جَلَّ‌ - ذٰلِكَ‌ النُّورَ مِنْهُ‌ ».

عبد الله بن ابی یعفور گفت: از اباعبدالله، امام صادق علیه‌السلام شنیدم که می‌فرمودند: تقیه سپر مؤمن است، تقیه حرز مؤمن است و کسی که تقیه ندارد، هیچ ایمانی ندارد. یک بنده خدا حدیثی از حدیث ما بر او عرضه می‌شود، او خدای عزوجل را به واسطه آن حدیث در آنچه بین خود و خدایش هست، عبادت می‌کند، همین موجب عزت او در دنیا و نور او در آخرت گردد. اما یک بنده دیگر خدا حدیثی از حدیث ما به او عرضه شود، آن را اذاعه و نشر می‌دهد و همین موجب ذلتش در دنیا می‌شود و خدای عزوجل آن نور را از دست او می‌کشد.