بازگشت

إِنَّ الزَّاهِدِينَ فِي الدُّنْيَا تَبْكِي قُلُوبُهُمْ وَ إِنْ ضَحِكُوا

زاهدان در دنيا دلشان مى‌گريد گرچه به ظاهر بخندند؛

وَ يَشْتَدُّ حُزْنُهُمْ وَ إِنْ فَرِحُوا

و اندوهشان شديد است گرچه شاد باشند؛

وَ يَكْثُرُ مَقْتُهُم أَنْفُسَهُمْ وَ إِنِ اغْتَبَطُوا بِمَا رُزِقُوا

و [بجهت کوتاهی در بندگی] خشمشان بر خود زياد است گرچه در ميان مردم به خاطر آنچه از آن بهره‌مندند مورد غبطه باشند.

از خطبه ۱۱۳ نهج البلاغه