روایات «من زار» که بیانگر ثواب زیارت امام حسین علیه‌السلام هستند، شاید در ذهن این شبهه را به وجود بیاورند که پس ما هر وزر و وبال و ذنبی خواستیم به پشتمان سوار کنیم و در عوض یک بلیط رفت و برگشت به کربلا هم بگیریم تا گناهانمان را صفر کنیم.
اما اگر در این روایات دقت کنیم، متوجه می‌شویم که این بیانات اولا دارد در فضای متشرعینی بیان می‌شود که مقیّدند نه در فضای بعدی که مرجئه آمدند و ائمه را مثل مسیحیان «گناه‌خر و بارکش مردم لاابالی» معرفی کردند. ثانیا این متشرعین، به خودشان زحمت می‌دادند و ده پانزده بار به سفر حج می‌رفتند، هر عملی که پیدا می‌کردند را برای تقرب به خدا انجام می‌دادند و تشنه آخرت بودند. ثالثا در فضایی است که هنوز مردم با حسین علیه‌السلام آن‌طور که باید، آشنا نیستند و همچنین فضا، فضایی است که دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام خطرات و هزینه این سفر را برای شیعیان بالا برده بودند..
این روایات باید درکنار تمام روایات دیگر و تمام آیات قرآن دیده بشوند. این روایات باید در کنار روایات در ذمّ «مرجئه» و در کنار آیه «الذين يجتنبون كبائر الإثم و الفواحش إلا اللمم» مطالعه بشود. باید در کنار آیه «أطیعوا الله و أطیعوا الرسول و أولی الأمر منكم» مطالعه شود که طاعات ما را به سه بخش، طاعات مستقیم از خدا، طاعات سنن النبی و طاعات از ائمه معصومین علیهم‌السلام تقسیم کرده است. هریک از این‌ها باید در کنار دیگری باشد نه به تنهایی. علاوه بر اینکه شواهدی هم در خود این روایات وجود دارد. مثل اینکه نزدیک‌ترین حال عبد به خدا، حال سجود و تضرع معرفی شده بود و مثل تفصیل‌های اعمال زیارت که شامل غسل بود، شامل نماز گزاردن و دعا بود، شامل بیان زیارت به‌عنوان یک عمل عبادی در ماه‌های مختلف بود، شامل تماشا و مباهات امام حسین علیه‌السلام به زائرانشان بود.
امیرالمؤمنین، علی علیه‌السلام فرمودند: «از دروغ بپرهیزید که هر امیدواری، طالب است و هر خائفی، گریزان.» که اگر امید به رحمت خدا داریم، به اسباب رحمت چنگ بزنیم و اگر از دور شدن از رحمت او می‌ترسیم، از مواضع آن فرار کنیم.
