بازگشت

گل یا پوچ مهران مدیری رو به توصیه مسعود فراستی دیدم. خیلی پوچه این بازی لامصب. فراستی یکی از خوبی‌های بزرگ فضای این برنامه مدیری رو فضای ایرانیش می‌دونست و دیواری که به نقاشی ایرانی مزیّن شده بود. ولی فضای ایرانی ندیدم خیلی. همه لباسا و رفتارهای ایام قدیمی انگلیس بود که به ایران قبل انقلاب هم رسیده بود. انگار داشتم پیکی بلایندرز می‌دیدم. یه کاپ اخلاق هم دادن که یه جوری بود. بنده خدا روش نمی‌شد سرشو بالا بگیره دیگه. همه دلا می‌سوخت به حال این مرد که جهتش رو بگم اسپویل می‌شه (انگار خیلی برام مهمه که اسپویل بشه. اهمیتی نداره که.) من اما از غرور جریحه‌دارشده‌اش دلم سوخت. تقصیر خودش هم بود شاید. البته حرف فراستی رو قبول دارم که از جوکر و اینها بهتره. هرچند کلمه «بهتر» غلط‌اندازه.