و عنه عن مسعدة بن صدقة قال: حدثني جعفر بن محمد عن آبائه عليهم السلام أن النبي صلى الله عليه و آله قال دخلت الجنة فرأيت أكثر أهلها البله - يعني بالبله المتغافل عن الشر العاقل في الخير - و الذين يصومون ثلاثة أيام في كل شهر.
پیامبر خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله: داخل بهشت شدم، دیدم بیشتر اهل آن غافلان [از شرّ] و کسانی هستند که سه روز در هر ماه روزه می‌گیرند.
۰- کاری ندارم که این روایت چقدر از نظر سندی قوت دارد. بین مردم ما شهرت دارد پس باید متن آن جا بیفتد.
۱- بُلْه، جمع برای أبله است؛ ریشه این کلمه به معنای غفلت و اهمیت ندادن بازگشت داره.
۲- ابله در روایت رو با توجه به ریشه‌اش دو جور می‌‌شه معنا کرد:
اول. کسی که از تدبیر زندگی غفلت داره و تدبیر درستی نمی‌کنه و خنگه خلاصه.
دوم. کسی که از شرّ غفلت داره و برای شرور بودن برنامه‌هایی تدارک نمی‌بینه.
۳- پس ابله طبق معنای حقیقیش ممکن هم هست تعریف از شخص باشه. در همین حدیث که از نبی اکرم نقل شد، غافل بودن از دنیا، عامل بهشتی شدنِ اکثر اهل بهشت معرفی شده نه ابله بودنی که اون‌ها رو از رسیدن به دنیای دم دستی هم منع می‌کرده چه رسد به بهشتی شدن. اکثر کسانی که بهشتی می‌شن به شر و به دنیا اصلا توجهی نداشتن، در ایام ماه هم سه روز لااقل روزه می‌گرفتن. اقلیتی هم از کسانی که در دنیا به دنیا توجه کردن به هر زحمتی شده تونستن دل بکّنن و به اون جمع بپیوندن.
۴- پس اگر در امر آخرتمون زیرک نباشیم، اگر ابله نسبت به دنیا نباشیم، همون ابلهی می‌شیم که فحش می‌دونیم ولو به زیرکی در دنیا شهره باشیم؛ فراموش کردن ابدیتِ پیش‌رو، بد پشیمونی به بار خواهد آورد و کم پیش می‌آد که بعد از توجه به دنیا، بتونیم دل بکّنیم و به آخرتمون توجه کنیم.
